خراسان می‎دهد بوی مدینه                      خراسان کوه غم دارد به سینه

خراسان را سراسر غم گرفته                     در و دیوار آن ماتم گرفته

خراسان! کو امام مهربانت؟                        چه کردی با گرامی میهمانت؟

خراسان راز دل‎ها با رضا داشت                   چه شب‎هایی که ذکر یا رضا داشت

خراسان کربلای دیگر ماست                        مزار زاده‎ی پیغمبر ماست

خراسان! می دهد خاکت گواهی                  ز مظلومی، شهیدی، بی گناهی

به دل داغ امامت را نهادند                            امامت را به غربت زهر دادند

دریغا! میهمان در خانه کشتند                       چه تنها و چه مظلومانه کشتند

امامِ اِنس و جان را زهر دادند                         به تهدید و به ظلم و قهر دادند

ز نارِ زهرِ دشمن، نور می‎سوخت                   سرا پا همچو نخل طور می‎سوخت

ز جا برخاست با رنگ پریده                           غریبانه، عبا بر سر کشیده

گهی بی‎تاب و گه در تاب می‎شد                  همه چون شمع روشن آب می‎شد

میان حجره ی در بسته می سوخت              نمی زد دم ولی پیوسته می سوخت

ز هفده خواهر والا تبارش                            دریغا کس نبودی در کنارش

به خود پیچید و تنها دست و پا زد                  جوادش را، جوادش را صدا زد

دلش دریای خون، چشمش به در بود             امیدش دیدن روی پسر بود

پدر می‎گشت قلبش پاره پاره                       پسر می‎کرد بر حالش نظاره

پدر چون شمع سوزان آب می شد                پسر هم مثل او بی‎تاب می شد

پدر آهسته چشم خویش می‎بست               پسر می‎دید و جان می داد از دست

پسر از پرده‎ی دل ناله سر داد                        پدر هم جان در آغوش پسر داد

"غلامرضا سازگار"