دوباره صبح شد ،

بی تاب بودم و زود راهی شدم ،

وقتی رسیدم هنوز محکمه ای برپا نشده بود ،

کمی در اطراف گشتم تا پرونده ی اعمالمان به محکمه رسد ،

در همین حین شاهد هم به من پیوست ،

بعد از مدتی انتظار پرونده ی اعمالمان رسید ،

حال باید در نوبت می نشستیم تا به محکمه می رفتیم ،

او نیز به من و شاهد پیوسته بود ،

آسان نبود ،

نگاه ها بر ما سنگین بود ،

لقبی که بر ما نهاده بودند توهین آمیز بود و غیر قابل تحمل ،

مشروع !!!؟ ،

واقعا شرع چیست !!؟ ،

آیا خود می دانستند !؟ ،

خود نیز نمی دانستند چسیت و چه می خواهند ،

ولی ما را نا مشروع خوانده بودند ،

ساعات به سختی می گذشت ،

تا اینکه با صدای هُی که خطاب به ما بود انتظار به سر رسید ،

وارد شدیم ،

محکمه بان حتی جواب سلام بلند و رسای مرا نداد ،

هر دو وارد شدیم ،

دستور نشستن داد ،

نام و نشان ما را پرسیید و دیگر هیچ ،

نه سوالی نه توضیحی نه دفاعی و نه هیچ چیز دیگر ،

برگه هایی را سیاه کرد و دست خطی از ما گرفت ،

ما نیز مثل برده ای گوش به فرمان ،

سپس ما را بیرون راند ،

مانده بودم که این چه محکمه ای بود !!! ،

نه سوالی ، نه جوابی ،

 ابروانش در هم گره خورده ، چهره اش عبوس ،

حضرت حق نیز در عجب محکمه بان هیچ نگفت ،

او نیز فقط نظاره گر بود ،

باز هم سر خورده و نالان بیرون شدیم ،

دستور داده شده بود که برویم ،

برویم و هیچ نگوییم تا دو صبح دیگر ،

شاهد هم مات مانده بود ،

حال درانتظارم که آن صبح آید و من ،

یابم حکم تنبیه بی گناهیم را ،

پس دگر هیچ نمی گویم تا رسد آن صبح دگر ،

24:10      18/10/91

خدایا دیگر زمینت بوی زندگی نمی دهد

خدایا کودکان گل فروش را می بینی !؟

مردان خانه به دوش ،

دخترکان تن فروش ،

مادران سیاه پوش ،

واعظان دین فروش ،

پسران کلیه فروش ،

زبان های عشق فروش ،

همه را می بینی !؟

دیگر زمینت بوی زندگی نمی دهد ...

صبح شد ،

دوباره در بند شدیم ،

امیدمان پنهان شد ،

گویی به زیارت رفته بود ،

به جایی که روحم به آن بسته است ،

جایی که صاحبش حتی ضامن آهوان هم می شود ،

چه رسد به آدم ها ،

طعم خوش زیارت ما را در ذهن امیدمان به فراموشی سپرد ،

می بایست به محکمه می رفتیم ،

ولی محکمه بان نیز نبود ،

دوباره غم در دلم لانه کرد ،

باز انتظار ،

باز استرس ،

تا صبحی دیگر ،

اما این بار فرق داشت ،

این بار فهمیده بودیم که اشتباهمان همان بیراه بود ،

ما ترک شاه راه کرده بودیم ،

حق را فراموش کردیم ،

اما اکنون ،

همه چیز را یافتیم ،

همه چیزمان اوست ،

آری ، حضرت دوست ،

پس چشم هایمان را بر هم می گذاریم ،

تا فردا شود ،

تا فردا شود و من ، او و خدایمان به محکمه رویم ،

تا محکمه بان در حضور حق داوریمان کند ،

پس تا صبح ...

21:30        16/10/91

گاهی آنقدر دلم نگران می شود

و دل درد می گیرد

که بستن هزاران دستمال به پیشانی دلم

ذره ای از درد دلواپسی هایم کم نمی کند

نویسنده : 68               16/10/91      19:30

در مسیر زندگی بودیم ،

ناگهان کنار زدیم ،

کنار خیابان تا به قولمان دردی دوا سازیم ،

فرهنگی به پا کنیم ،

که بگوییم هر چیزی جای خود ،

اما غافل ،

غافل از چشم های هرز و افکار خراب ،

آری ،

در دام افتادیم ،

دام قانون ،

دام اسلام گرایان شمر صفت ،

دام عدل گستران فاسد ،

در بند شدیم ،

در بند شدیم و محتاج ،

به خیالمان با حقیقت به جاده باز خواهیم گشت ،

اما ،

افسارمان زدند ،

آری ،

به غل کشیده شدیم ،

کمی بعد رهایمان کردند تا نفسی تازه کنیم ،

وقتی به جاده بازگشتیم تازه خفقان را حس کردیم ،

زنجیر را ،

تحقیر را ،

و هر چه امواج منفی ،

به دنبال بیراه گشتیم ،

پی آزادی ،

پی رهایی ،

پی اثبات بی گناهی ،

دردناک بود ،

که پاک باشی و در پی بیراه پی اثبات پاکی ،

راهی جز بیراه نبود ،

اینطور می خواستند ،

زمان می گذشت ،

وقتی نمانده بود تا بازگشت ،

شبی پر غم و آشوب گذشت ،

صبح شد ،

بازگشتیم به بند ،

دیگر چیزی از ما باقی نمانده بود ،

تخریب شدیم و شکسته ،

مچاله شدیم چون کاغذی بی مقدار ،

از میان بیراه ها نوری سو سو زد ،

امیدی نمایان شد ،

باری دیگر به جاده بازگشتیم ،

برای تنفسی دیگر ،

حال به امید بیراهیم تا صبحی دیگر ،

اما در دل ایمان داریم به خود و افکار خود و خدای عدالت گستر.

24:00           15/10/91

"با قرمز می نویسم تا حاد بودنش رو حس کنید"

سلام دوستان

از دیروز عصر یه مشکلی برام پیش اومد که واقعا منو شکوند،

یعنی در واقع برا وصفش کلمه ندارم ،

ولی اینو میدونم که چیزی ازم باقی نموند ،

از یه طرف یه سری آدم هایی میان ادعای اسلام،

دین و عدالت می کنن،

از یه طرف هم آدم هایی مثل من به چشم می بینن که

اینا همش حرفه و تا یه قدم اون طرف تر هم نمیره ،

فقط میخوام بگم تا جایی که میتونین کاری نکنین که محتاج

کسی  بشین چون اون وقت میفهمین که دنیا اونی که فکر

می کردین نبود و تازه میشین مثل نادر یعنی من.

له و مچاله ...

یا علی.

13/10/91     22:30 

سلام به همه ی دوستان

و تشکر بابت بازدیدتون

موفق باشید

این روزها من

خدای سکوت شده ام

خفقان گرفته ام تا

آرامش اهالی دنیا

خط خطی نشود...

اینجا زمین است

اینجا زمین است رسم آدمهایش عجیب است

اینجا گم که میشوی

بجای اینکه دنبالت بگردنن

فراموشت میکنند

شاید اگــــر

انسانیت ، هم مـــــارک دار بـــود

خیلی از آدم ها آن را بــــه تن می کردند

آتشی نمى سوزاند "ابراهیم" را

و دریایى غرق نمی کند "موسى" را

کودکی، مادرش او را به دست موجهاى "نیل" می سپارد

تا برسد به خانه ی فرعونِ تشنه به خونَش

دیگری را برادرانش به چاه مى اندازند

سر از خانه ی عزیز مصر درمی آورد

مکر زلیخا زندانیش می کند

اما عاقبت بر تخت ملک می نشیند

از این "قِصَص" قرآنى هنوز هم نیاموختی ؟!

که اگر همه ی عالم قصد ضرر رساندن به تو را داشته باشند

و خدا نخواهد

نمی توانند

او که یگانه تکیه گاه من و توست !

پس

به "تدبیرش" اعتماد کن

به "حکمتش" دل بسپار

به او "توکل" کن

و به سمت او "قدمی بردار"

تا ده قدم آمدنش به سوى خود را به تماشا بنشینی ...

سلام

ممنونم از بازديدتون

مـا عــادت کـردیـم

مـا عــادت کـردیـم وقـتـی تـوی خــونـه فــیـلم مـی بـیـنـیم ،

تمام که شد و بـه تـیتـراژ رسـید دسـتـگاه رو خـامــوش مــی کـنـیـم

یـا اگــه تـوی ســیـنما بـاشــیم ســالـن رو تــرک مـی کــنـیم.

مـا تـوی زنــدگـیـمون هـم هـیـچ وقــت کــســانی کــه زحــمـت هـای

اصــلـی رو بــرای مــا می کشن نـمی بـیـنیم ، ما فـــقـط کــســانـی

رو دوســت داریـم بـبـینـیم کــه بــرامـون نـقـش بــازی مـی کـنند.

خدايـــــــــــا ،

دخـلـم با خـــرجـم نميـــخــواند ،

کـــم آورده ام ،

صـــبري کـــه داده بـــودي تــمــام شـــد ،

ولـــي دردم همـــچـــنان باقيــــــست !!!

بدهکـــــــــار قلــــــبم شـــده ام ،

ميــــــدانم شـــرمنــــــده ام نميــــــکنـــي؛

باز هــــــم صـــبـــــــر ميــــــخـــواهــــــم...

هر چه بیشتر به شاخ و برگ گل نظاره می کرد،

بیشتر محو زیبایی اش می شد.

دستش را دراز کرد تا در اختیار بگیرد...

ولی خارها مزه درد را به او چشاندند تا دریابد

اگر حفاظی برای گل نبود، چنین با طراوت و زیبا نمی ماند.

به خودم می بالم ...

وقتی ستاره ای به من چشمک می زند ...

نه انسانی ...

زیرا ...

دلی نخواهد شکست ...

91.08.20

آسمان شب خجالت کشید ...

وقتی ...

سیاهی دل انسان ها را دید ...

91.08.18

این روزها همه درگیرند...

تنهایی ...

برای اولین بار حسودیم شد ...

به جفت بودن آدم ها ...

به خنده هاشون ...

به با هم بودناشون ...

برای اولین بار احساس تنهایی کردم ...

احساس منزوی بودن ...

احساس نیاز ...

بیخیال ...

تنهایی ...

بیایدنخندیم . . .


به سرآستین پاره ی کارگری که دیوارت را می چیند و به تو می گوید،ارباب

نخند

به پسرکی که آدامس می فروشد و تو هرگز نمی خری.

نخند

به پیرمردی که در پیاده رو به زحمت راه می رود و شاید چندثانیه ی کوتاه معطلت کند.

نخند

به دبیری که دست و عینکش گچی است و یقه ی پیراهنش جمع شده.

نخند

به دستان پدرت،

به جاروکردن مادرت،

به همسایه ای که هرصبح نان سنگک می گیرد،

به راننده ی چاق اتوبوس ،

به رفتگری که درگرمای تیرماه کلاه پشمی به سردارد،

به راننده ی آژانسی که چرت می زند،

به پلیسی که سرچهارراه باکلاه صورتش رابادمی زند،

به مجری نیمه شب رادیو،

به مردی که روی چهارپایه می رود تا شماره ی کنتور برقتان را بنویسد،

به جوانی که قالی پنج متری روی کولش انداخته ودرکوچه ها جارمی زند،

به بازاریابی که نمونه اجناسش را روی میزت می ریزد،

به پارگی ریزجوراب کسی در مجلسی،

به پشت و رو بودن چادر پیرزنی درخیابان،

به پسری که ته صف نانوایی ایستاده،

به مردی که درخیابانی شلوغ ماشینش پنچرشده،

به مسافری که سوارتاکسی می شود و بلند سلام می گوید،

به فروشنده ای که به جای پول خرد به تو آدامس می دهد،

به زنی که باکیفی بردوش به دستی نان دارد و به دستی چندکیسه میوه وسبزی،

به هول شدن همکلاسی ات پای تخته،

به مردی که دربانک ازتو می خواهد برایش برگه ای پرکنی،

به اشتباه لفظی بازیگرنمایشی،

نخند

نخند ، دنیا ارزشش را ندارد که تو به خردترین رفتارهای نابجای آدمها بخندی

که هرگز نمیدانی چه دنیای بزرگ و پردردسری دارند

آدمهایی که هرکدام برای خود وخانواده ای همه چیز و همه کسند!

آدمهایی که به خاطر روزیشان تقلا می کنند،

بارمی برند،

بی خوابی می کشند،

کهنه می پوشند،

جارمی زنند

سرما و گرما می کشند،

پائیز در راه است ...

اندکی از مهر پیداست ...

حتی در این دوران بی مهری ...

باز هم پائیز زیباست ...

مهرت افزون ...

پائیزت خجسته ...

 چقدر خنــــده داره که

یکساعت خلوت با خدا دیر و طاقت فرساست ولی 90 دقیقه بازی فوتبال مثل باد میگذره

چقدر خنده داره که

صد هزار تومان کمک در راه خدا مبلغ بسیار هنگفتیه اما وقتی با همون پول خرید میریم
مبلغ ناچیزیه

چقدر خنده داره که

یکساعت عبادت در مسجد طولانی به نظر میاد اما یکساعت فیلم دیدن به سرعت میگذره

چقدر خنده داره که

وقتی میخوایم عبادت و دعا کنیم ، چیزی یادمون نمیاد که بگیم ، اما وقتی میخوایم با دوستمون حرف بزنیم هیچ مشکلی نداریم

چقدر خنده داره که

خوندن یک صفحه و یا بخشی از قرآن سخته ، اما خوندن صد سطر از پرفروش ترین کتاب رمان دنیا آسونه

چقدر خنده داره که

برای عبادت و کاررهای مذهبی وقت کافی در برنامه روزمره پیدا نمیکنیم اما بقیه برنامه ها رو سعی میکنیم تا آخرین لحظه هم که شده انجام دهیم

چقدر خنده داره

شایعات روزنامه ها رو به راحتی باور میکنیم ، اما سخنان قرآن رو به سختی باور میکنیم

چقدر خنده داره

همه مردم میخوان بدون اینکه به چیزی اعتقاد داشته باشند و یا کاری در راه خدا انجام بدند به بهشت بروند

چقدر خنده داره .......اینطور نیست ؟
دارید میخندید ؟ ..........دارید فکر میکنید ؟

این حرفها رو به گوش بقیه هم برسونید
و از خداوند سپاسگزار باشیم . که او خدای دوست داشتنیست

آیا خنده دار نیست
که وقتی میخوایم این حرفها رو به بقیه بزنیم خیلی ها رو از لیست پاک میکنیم. چون مطمئنیم که به چیزی اعتقاد ندارند

این اشتباه بزرگیه اگه فکر کنیم
اعتقاد دیگران از ما ضعیف تره

" فرستنده : مهسا "

چه زیبا!

 گفتم دوستت دارم !

چه صادقانه پذیرفتی!

چه فریبنده !

آغوشم برایت باز شد !

چه ابلهانه!

با تو خوش بودم !

چه كودكانه !

همه چیزم شدی !

چه زود !

به خاطره یك كلمه مرا ترك كردی !

چه ناجوانمردانه !

نیازمندت شدم !

چه حقیرانه!

واژه غریبه خداحافظی به من آمد!

چه بیرحمانه! من سوختم

تو گفتی «آن غير ممكن است»، خداوند پاسخ داد «همه چيز ممكن است»،

تو گفتی «هيچ كس واقعاً مرا دوست ندارد»، خداوند پاسخ داد «من تو را دوست دارم»،

تو گفتی «من بسيار خسته هستم»، خداوند پاسخ داد «من به تو آرامش خواهم داد»،

تو گفتی «من توان ادامه دادن ندارم»، خداوند پاسخ داد «رحمت من كافی است»،

تو گفتی «من نمی‌توانم مشكلات را حل كنم»، خداوند پاسخ داد «من گامهای تو را

 هدايت خواهم كرد»،

تو گفتی «من نمی‌توانم آن را انجام دهم»، خداوند پاسخ داد «تو هر كاری را با من

می‌توانی به انجام برسانی»،

تو گفتی «آن ارزشش را ندارد»، خداوند پاسخ داد «آن ارزش پيدا خواهد كرد»،

تو گفتی «من نمی‌توانم خود را ببخشم»، خداوند پاسخ داد «من تو را ‌بخشیده ام»،

تو گفتی «من می‌ترسم»، خداوند پاسخ داد «من روحی ترسو به تو نداده ام»،

تو گفتی «من هميشه نگران و نااميدم»، خداوند پاسخ داد «تمام نگرانی هايت را

به دوش من بگذار»،

تو گفتی «من به اندازه كافی ايمان ندارم»، خداوند پاسخ داد «من به همه به يك

اندازه ايمان داده ام»،

تو گفتی «من به اندازه كافی باهوش نيستم»، خداوند پاسخ داد «من به تو عقل داده ام»،

تو گفتی «من احساس تنهايی می‌كنم»، خداوند پاسخ داد

معروف است که عقب مانده ها چیزی نمی فهمند

و از هم اکنون به همه چیز و همه کس عشق بورزیم ،

نور بنوشیم ،

دوست داشته باشیم و باز هم عشق بورزیم ،

عشق به یک دانه ی شن ،

به آفتاب ، به بیابان ،

به شکست ، به شمع ، به اشک ،

به تنهایی ، به لبخند ، به سجاده ،

به خدا ، به بهار ، به سکوت ،

به نا کامی ، به رنج ، به بی کسی ،

و به غباری که از بال پروانه بر پیشانی گل سرخ می نشیند!!!

اگر تنها ترین تنها شوم ،

باز تو هستی.

آری ، تو که از پدر و مادر  بر من مهربان تری ،

ای عزیز ماندنی ،

ای ناب سخت یاب ،

تو یگانه شاهد شریفی بر لحظه لحظه های رنج من ،

ای خوب خواستنی ،

اکنون دستان دردمند و نیازمند خویش را بر آستان

نیلوفرینت می گشاییم ،

و از تو ،

برای همسایه مان که نان ما را ربود ،

                                                           نان ،

برای یارانی که دل ما را شکستند ،

                                                           مهربانی ،

برای عزیزانی که روح ما را آزردند ،

                                                           بخشش ،

و برای خویشتن خویش ،

                                                           آگاهی ،

                   عشق و عشق و عشق ،

می طلبیم ،

                                       آمین !!!

سخت است حرفت را نفهمند،

سخت تر این است که حرفت را اشتباهی بفهمند،

حالا میفهمم، که خدا چه زجری میکشد

وقتی این همه آدم حرفش را که نفهمیده اند

هیچ،اشتباهی هم فهمیده اند